A miña poesía leva en corentena moito máis do que a miña respiración. Semella que agora quere regresar máis fría ca nunca. É difícil explicar o que sucede cando hai tanta agua que precisa desxear.
Podes ler aquí esta mostra de insomnio, acompañada dun vídeo meu naquel sábado de marzo esmagando neve sen ti. Xa sabes, a poesía sempre estivo feita antes de agromar.
Clara Vidal 