Pensa en min como suxeito policromado dun videoxogo.
Corro polo tren
no sentido contrario ao seu destino,
como querendo escapar do traxecto
porque partín e me afasta de ti.
Non controlo a máquina,
do mesmo xeito que non souben fixar o pasado
ou non sei evitar a estación futura.
A miña estada no vagón
corresponde á enerxía que me deixas,
á que queda.
Fuxo en contra
porque nada espera cando a locomotora decida
que chegou.
Vou sen rumbo.
En Orballo, o 24 de setembro do 2018.
Clara Vidal 