Este micro-poemario foi publicado na revista Evohé no 2018, número dedicado á conxunción entre música e literatura (núm. 29, páx. 57-60).
Obertura
Acabas de bicar as mans que escriben os versos que te conteñen.
Por iso os teus beizos son sagrados.
Volves cada dúas semanas
e sinto
que a rexeneración das miñas papilas gustativas
se adecúa á túa chegada
para saborearte mellor.
Ando a remoer os segundos
nos que pousas a túa humidade nas miñas xemas
ata que xordes
arelando que o meu olor te roce sempre.
Dentro,
depelicas as miñas vestimentas interminábeis
dun xeito orgánico,
cantaruxando a media voz
a última dedicación que compuxeches na ausencia
e que se inspira nas corcheas dobres contidas no cute do cosmos
que agocho baixo a roupa.
Existe unha entelequia
que non debe rematar neste poema.
Aria I
Orión aparece sempre polo leste.
Dá paso ao resto das constelacións,
deixa que se espallen
e agóchase
detrás dun bucle de pelo mouro –que é a noite–.
Ás veces, atópase Orión en forma humana
desbravando a beleza salvaxe do ángulo imposíbel do ollo que o carreta.
Ás veces,
esquezo o sabor de Orión
xusto
na coordenada da pinga de perfume
que me desnortou.
A noite pecha nunca chega dabondo
cando xa non é perceptíbel
a intensa luz de Orión.
Hai outro planisferio
que aprendera nas costas
–máis abaixo de Orión–
que agora está perdido.
Tremía o cazador
ao ritmo de Polaris
propulsando as teclas brancas do piano
na inexistencia do sol,
guiando os meus impulsos.
Cheguei tarde á orientación da túa astronomía.
Non hai pezas negras.
Ningunha claridade.
Nin fica xa esperanza.
Quebrou
a consonancia da túa man esquerda.
Agora
que a túa rúa cambiou de dirección,
xa non entendo
o sentido.
Interludio
Estou a agardar aquí
(nesta porción de abismo).
Hai unha vertixe
nos precipicios que comezan
na parte interna do fémur
que quenta a almofada para a fronte.
Soa jazz de fondo.
Sempre soa o jazz.
Teimo.
Obsesiónome.
Divido eitos na túa pel
para non esquecer ningunha parte.
Arrisco o equilibrio
encol de ti.
Aférrome ao soporte.
Xiro nun acorde
e revírasme na
mesma harmonía do devezo.
Caemos.
Descontroladamente,
a música conduce ao devandito abismo.
Quero agardar en ti.
Aria II
Desfechas o piano e deixas que se espalle o son
estertor da doenza.
Como un enfermo que persiste
no alento último do tacto.
Comezas a tanguer,
percutindo nas brancas
e esquecendo
todas as manchas de tinta
a rentes da notación na partitura.
Eu achégome e bisbo no teu ouvido o que quero que toques
esluíndo a miña paciencia
nun libro de poesía
que a fai desaparecer
sobre un sofá no canto musicado.
Desvencellada, marcho
a acariciar a cama nas horas
do mediodía solar,
a quentar o inverno
nas liñas paralelas debuxadas
que confunden a colcha coa pel.
Leríasme pentagrama.
Déixote obstinado a rifas co teclado
e escoito bruar desde o corredor
o retintín da túa caneta nos dentes
continuando a melodía do fracaso
dun xeito metálico, enérxico e famento
que se aproxima a min.
Se non practicas máis,
serás un verso.
Clara Vidal 