Este micropoemario gañou o terceiro premio do XXIII Premio de Poesía Díaz Jácome de Mondoñedo en 2022.
O duro de escapar
é deixar un fogar en cada sitio.
Mollar o teu cabelo coa choiva
que te devolve á orixe.
Recoñecer en ollos alleos
a casa.
Non durmir
cada noite
con quen desexarías
que fuxise contigo.
·
Paseo e dáme tempo
de lembrar.
Cada pingueira no valado
soa á cantareira dos meus cornos.
Azorrar coa vida ás costas semella
habitar desaloxos.
Estou afeito.
Como unha lei
contraria á gravidade,
patino cara o oposto.
·
Na cidade, hai naturezas
comprimidas.
Na pendente que conduce
ao garaxe,
ábrese deica a nube
unha parede raiada
en cores sangue beizo e ceo meridional.
Aquí, porén, sempre chove.
Ascenden na verticalidade
dous caracois xogando ao alpinismo.
Somos eu e a sombra.
Parece que medran en cada contracción.
No muro ao que se aferran,
esquecendo rastros de babas,
pousan
paseniño
lategazos húmidos das colas
na brochada de pintura
antes só mollada.
Como as sabas nas noites de treboada,
esa babuxa viscosa
lémbrame a ti.
·
Cando coñeces asfaltos,
sempre te traga a morriña.
Intento enroscar nunha espiral
os pasados.
Sempre cara á esquerda por pegada xenética.
Cando saio da cuncha,
a lonxitude do meu músculo
pretende imitar un tren.
Cada vez estou máis preto
do destino.
·
Reflexiono sobre o poético na distancia.
Só así podo construír
enxeñaría da falacia.
Se escribise cando o penso
–e non meses despois grazas ás notas
inconexas que vou pingando–,
a única xustiza poética existente
sería vernos.
E ao final do camiño de todas as pisadas das cidades que
coñezo,
que coñecemos,
as baldosas con sentido
son a historia que pisamos.
Por iso, creo na entelequia
de que
nalgún fragmento perdido dos meus órganos
aínda existes.
·
O bo de que practiquemos para adultos na vila
é que o cemiterio
permanece aberto
toda a noite.
Non pecha
a oportunidade de que me pouses no granito
e me craves como pedra
toda a vida.
Carreto na matriz
a xénese da morte.
·
Arrástrome.
Avanzan os ciclóns e coñezo
mundos.
Cando parece que quenta o sol,
escóndome por medo
de que me pisen.
É por iso que din
que a choiva fai moito ben.
Para que eu viva.
Clara Vidal 