Caía do ollo
de faísca a bágoa
a abrasarme París.
Brazo de tizón
lanzando argumentadas
que ían deixando o eterno
van.
Díxome:
«quéimate,
isto remata aquí,
quérote lonxe».
E como da cinsa,
vascullei no po a embute
xuntando o que foramos
e refixen o amor desta maneira.
Esculpinnos,
atopei co teu ollar de fronte
e cravei coa voz:
«tes follas
caducas».
Tan elegante eu
–coma sempre–
co meu corpo tensando o relevé continuo,
agardei
(embaixo de ti)
a potencia da túa declaración
en silencio vibrando.
Non dixen ren
e agardei,
de novo, a forza do bico
primeiro.
Antes, bisbara:
«ti non fuches
a miña historia derradeira.
Ti
es».
Como a unidade mínima de herdanza xenética,
que te preciso.
Porque es os referentes todos
en todos os versos.
En todos os poemas, estás.
E non entendo como
eu persistía aínda
debaixo de ti,
moi lonxe da porta de escape
que levaba ao portal,
pequena enfermidade aditiva,
cápsula voadora,
xerme de vocativos,
bosque verde,
precoz,
alburgueiro,
animal.
Clara Vidal 